Tijdens je hele zwangerschap heb je allerlei informatie gekregen of gezocht. Je kreeg hulp van verloskundigen.

Maar zo ineens heb je daar een baby en ben je mama. Een hele stap.

Maar dan….. Je kunt tegen zoveel dingen aanlopen en je moet het maar verzinnen allemaal. Waarom huilt de baby, moet ik het laten huilen of is er echt iets aan de hand. Krampjes, aandacht, eenzaamheid, natte luier, wie weet.

Voor mijn gevoel was mijn baby negen maanden bij me geweest. Hij kon me ruiken, voelen, horen… ik was altijd aanwezig. En zo ineens lag hij ver van mama in een bedje. Daar heeft hij wel aan moeten wennen. Mama ook trouwens.

Maar ook ouders moeten hun kindje leren kennen, je moet wel weten wanneer er iets is en wanneer niets. Meestal heb je nadien zo’n ‘oh ja’ moment. Vaak komt dit pas veel later.

Onze zoon huilde en gilde alles bij elkaar als hij in bad moest. En ik hoorde van iedereen om me heen dat het zo fijn was om je kindje in bad te doen iedere dag. Nou, bij ons niet. Geen sprake van. Bloed zweet en tranen zo’n spartelende baby in dat badje. De verloskundige zei dat hij hier wel aan ging wennen en dat het vanzelf leuk ging worden.

Toen papa hem mee onder de douche nam ging het ineens goed. Zoonlief had wat moeite met de ruimte die hij in het badje had en voelde zich vertrouwd in de armen van papa. Geloof me, dit soort dingen staat echt niet in boekjes beschreven en mag je allemaal alleen uitvissen.

We hebben hem zelfs tijdelijk droog kunnen föhnen. Dat ging beter dan het afdrogen met een doek. Het uiteindelijke resultaat bleek gelijk natuurlijk.